De kerstboom, de trauma’s en de koekjes (in die volgorde)

Ja hoor, hij staat er. Op 11 november.

Onze kerstboom. Met lichtjes, glitter, en een dosis kerstgekte waar zelfs Mariah Carey jaloers op zou zijn.

En voor de Karens onder jullie (sorry Karen, het is nu eenmaal cultureel ingebakken, niks persoonlijks): ja, ik weet dat het “vroeg” is. Maar er zit een reden achter.

Want sommige mensen zetten hun boom voor de gezelligheid,

ik zet hem omdat ik vroeger geen boom had.

Of cadeautjes.

Of Kerst.

De Kerst die er nooit was

Als kind heb ik nooit Kerst gevierd. Geen kalkoen, geen pakjes, geen familie die “kom maar hier, meisje” zegt.

Ik was het kind dat elk jaar achterbleef in het tehuis.

Soms mocht ik een keertje mee met een opvoedster om bij háár gezin te vieren - wat tegelijk hartverwarmend én hartverscheurend was.

Want plots zag ik wat ik miste.

En dat brandt harder dan hete soep met Kerst.

En als ik al eens thuis was?

Geen sfeer, geen boom, geen warmte - tenzij je de “pakjes slaag” als kerstcadeau meetelt.

Ik dacht toen dat het mijn schuld was.

Dat ik werd gestraft omdat ik “anders” was. Omdat ik niet kon stilzitten, rare geluidjes maakte, te veel praatte, te veel voelde.

Ik hoorde nergens bij.

En dus... maak ik er vandaag een punt van om het leven te vieren.

Elke vonk, elk lampje, elk moment dat wél warm is.

 

Over the top? Misschien.

Maar overcompensatie is mijn hobby.

Vanaf november galmt Wham! door de boxen, de boom brandt, en mijn huis verandert in wat je krijgt als Kerstmis en glitter een liefdesbaby maken.

Het is een soort therapie, maar dan met kerstballen.

En ik geef het door aan mijn kinderen.

Niet alleen het feest, maar ook het besef dat we geluk hebben.

Niet omdat we rijk zijn (ik ben nog altijd die mama die Excel gebruikt om te overleven tot de nieuwe centjes van de maand binnenkomt),

maar omdat we veilig zijn. Omdat we hebben.

Daarom doen we elk jaar iets goeds.

We hebben een gezinsbudget - niks spectaculair, maar toch 250 euro.

Niet voor cadeaus voor onszelf, maar om iemand anders blij te maken.

We kochten al eens cadeautjes voor een kindertehuis,

we kookten een kerstdiner voor mensen die alleen waren,

en dit jaar... zijn we nog aan het brainstormen.

Koekjes of goodiebags?

De dochter wil naar Brussel om goodiebags uit te delen aan daklozen (mijn kleine wereldverbeteraar 💛).

Ikzelf zie het iets gezelliger (en misschien ook iets budgetvriendelijker): koekjes bakken, mooi inpakken, kerstwens erbij en uitdelen in de rusthuizen.

Zoveel mensen krijgen daar geen bezoek meer - en een glimlach kost niks.

Het compromis?

We doen allebei wat we kunnen.

En ik heb mijn lief al overtuigd (of neen, eigenlijk kwam hij zelf met het idee) om zich te verkleden als Kerstman.

Let op: 1m93, baard, tattoo’s, en een kerstpak.

Ik voorspel virale beelden.

En oh ja, ik ben binnenkort jarig.

En ja, ik geef het toe: verjaardagen zijn nog altijd gevoelig.

Omdat ik vroeger nooit verjaardagswensen of cadeautjes kreeg.

Dus dit jaar wil ik het anders doen.

Geen dure fancy cadeaus.

Geen flessen wijn (want ik drink toch niet).

Maar een bijdrage aan ons kerstdoel.

Een beetje om iemand anders gelukkig te maken.

Of kom gewoon mee koekjes bakken en verpakken - daar word ik oprecht blij van.

(Geen verplichting natuurlijk, want dit is geen passief-agressieve uitnodiging, hé)

Mijn kerstboodschap?

Zet die boom vroeg.

Eet die koekjes.

Zing te luid.

Maak van je trauma een traditie.

En als het kan: doe iets kleins voor iemand anders.

Niet omdat het moet.

Maar omdat jij wél het verschil kan maken dat iemand anders vroeger miste.

Vraag van de dag:

Wat is jouw favoriete kersttraditie - of eentje die je zelf in het leven hebt geroepen?

(En nee, “overleven met familie-etentjes” telt ook.)

Met tics en Talks - dank je om mee te lezen