Je bent jezelf niet kwijt. Je bent gewoon onderweg.

Ik las laatst een quote die bleef hangen:

“The older I get, the more I realize that ‘finding yourself’ is a myth sold to keep you searching forever.”

En ik dacht: halleluja, eindelijk iemand die het snapt.

Want serieus? wat is dat toch met die hele hype van “jezelf vinden”?

Hoezo vinden? Was ik ergens kwijtgeraakt? In de rekken bij de Colruyt misschien?

Tussen de 3+1 gratis zelfhulpboeken over mindfulness en ‘inner peace’?

Nee.

Ik ben mezelf niet kwijt.

Ik ben gewoon onderweg.

De mythe van “jezelf zoeken”

We leggen zoveel druk op onszelf, en vooral op jonge mensen.

Alsof een mens op z’n 18e, met een brein dat nog in verbouwing is, al zou moeten weten wie hij of zij voor altijd gaat zijn.

Tsss. Ik kon op mijn 18e niet eens kiezen tussen vodka of breezer, laat staan een levensdoel.

En toch wordt het nog altijd gezegd:

“Je moet jezelf leren kennen.”

“Je moet je pad vinden.”

“Je bent jezelf kwijt.”

Bullshit.

Hoe kan je iets kwijt zijn dat nog volop in de maak is?

We zijn geen puzzel die ineens in elkaar klikt.

We zijn een lopend project met hier en daar een ontbrekend stukje - en dat is helemaal oké.

Dat meisje van vroeger

Lang heb ik gedacht dat ik die oude versie van mezelf moest terugvinden. Welke versie dan?

Dat meisje dat dacht dat liefde pijn moest doen?

Dat geloofde dat “anders zijn” betekende dat je stuk was?

Dat zichzelf bleef aanpassen aan de wereld, in plaats van de wereld uit te dagen om een beetje mee te buigen?

Maar als dat meisje nu voor me zou staan, zou ik haar vastpakken en zeggen:

“Rustig, kind. Je hoeft niet alles nu al te weten. Je wordt niet gestraft omdat je anders bent. Je wordt voorbereid om sterk te zijn.”

Ik hoef haar niet meer te zoeken.

Ze zit in mij - en ze kijkt trots toe hoe ik het nu doe.

Vroeger kon ik mezelf niet vinden - omdat ik nog niet wist waar ik moest zoeken

Want laat ons eerlijk zijn:

ik kon mezelf vroeger niet vinden.

Niet omdat ik verloren was, maar omdat ik toen nog niet wist wat ik nu allemaal weet.

Ik wist niet dat grenzen stellen geen egoïsme was, maar zelfzorg.

Ik wist niet dat “anders zijn” geen fout was, maar mijn kracht.

Ik wist niet dat het niet uitmaakt wat anderen van je denken - zolang jij er maar in gelooft.

Ik wist niet dat liefde niet hoort te breken, maar te helen.

Dus nee, ik had mezelf toen niet kunnen vinden,

want ik had de woorden, de rust, de wijsheid en de therapie nog niet om te begrijpen wie ik zou worden.

Misschien is dat wel de kern van het hele verhaal:

je kan jezelf pas ‘vinden’ als je genoeg geleefd hebt om te weten waar je moet kijken.

En zelfs dan verandert de spiegelbeeld elke dag een beetje.

Wie ik vandaag ben

Vandaag ben ik niet ‘gevonden’.

Ik ben gemaakt.

Uit duizend stukjes vallen en telkens weer opstaan.

Uit chaos, liefde, therapie, en een flinke scheut zelfspot.

Ik ben een vrouw.

Een mama beer.

Een pleegmama.

Een HR-madam met een hart.

Een feminist in stiletto’s.

Een ADHD’er met 236 tabbladen open.

En iemand die elke maand een nieuw businessidee bedenkt en gelukkig meestal vergeet op “bestellen” te klikken.

Ik ben zorgzaam en rechtvaardig.

Ik huil bij films maar lach om mezelf.

Ik wil helpen - vooral kinderen,

want zij zijn de kleinste mensen met de grootste verhalen,

en vaak de enigen zonder stem.

Ik ben extravert bij mensen waar ik me veilig voel,

introvert bij wie me energie kost.

En ik stel grenzen, hoe moeilijk dat ook blijft.

(En ja, ik pieker er daarna uren over, want ADHD en RSD zijn geen grap.)

Maar weet je wat?

Ik ben fier.

Het pad naar mezelf

Ik hoef mezelf niet meer te vinden.

Ik ben gewoon onderweg - met krassen, kronkels en tics.

En soms rijd ik verkeerd,

maar ik geniet van het uitzicht.

De weg naar jezelf is geen omleiding.

Het is de bestemming.

Dus als iemand je ooit nog zegt:

“Je moet jezelf vinden”, zeg dan gewoon:

“Liefie, ik ben niet kwijt. Ik ben aan het groeien.”

En jij?

Ben jij nog op zoek naar jezelf, of begin je stilaan te beseffen dat je gewoon onderweg bent?

Met tics en Talks - dank je om mee te lezen