De onzichtbare olifant

Ken je dat gevoel?

Dat er iets enorm aanwezig is, maar niemand het ziet?

Nee, ik heb het niet over die kilo’s die ik weiger als “wintervoorraad” te zien.

Ik heb het over de onzichtbare olifant in de kamer - die van neurodiversiteit en andere 'onzichtbare aandoeningen'. Want het blijft toch straf, hé.

Als je ADHD, Tourette of een andere neurodivers chique woord zegt, krijg je nog te vaak blikken van:

“Ah, dat zit tussen je oren.” of "ik vergeet ook wel eens iets" of .. of…

Ja, juist. En dáár zit dus net het probleem.

Wanneer het universum denkt: “Laten we haar nog even testen”

Sommige mensen hebben van die weken waarin niets lukt.

Ik had er maanden van.

Alsof het universum dacht:

“Kim, jij verveelt je duidelijk. Hier, wat extra chaos, jij kan dat aan.”

Dus wat gebeurde er?

Ik verkocht mijn huis (allez, ik zette het te koop - dus het is nog niet verkocht), kocht een ander (misschien een beetje te vroeg maar DIT was het, ik was verliefd!),

startte bij een nieuwe werkgever (fantastisch, maar stressniveau omwille van onzekerheid: 300%),

en verloor intussen mijn kat van 13 jaar aan een onoplettende chauffeur en mijn beste vriendin van meer dan 20 jaar aan kwade tongen. 💔

Alsof dat nog niet genoeg was, gooide mijn lichaam de handdoek in de ring.

Tijdens mijn vakantie kreeg ik een aanval die verdacht veel leek op een herseninfarct.

Zicht bijna volledig weg, mijn armen voelden alsof er een invasie was van brandende mieren, verward en kreeg nog amper mijn woorden uit en dacht letterlijk: “Dat was het dan.”

Na de hele medische achtbaan kreeg ik te horen dat ik 'waarschijnlijk' fibromyalgie heb - door langdurige stress en overbelasting.

No shit, Sherlock.

Mijn brein draait 24/7 op turbo en mijn lichaam dacht blijkbaar:

“Weet je wat, wij doen even niet meer mee.”

Maar goed, er werd beslist om niet verder te onderzoeken want fybromyalgie is 'onzichtbaar', onbehandelbaar en wordt toch door niemand serieus genomen.

Dus voila - de kous was af en ik zou kunnen zeggen dat ik terugkwam van een kale reis, maar in werkelijkheid kwam ik terug met extra bagage vol tics en onrust.

“Je ziet er nochtans goed uit”

Het dingetje van 'onzichtbare aandoeningen': de zin die ik ondertussen op mijn lijstje van “irritante klassiekers” heb gezet. “Maar Kim, je ziet er nochtans goed uit en 'functioneert' goed.” - Jij hebt toch niks?

Dankjewel, Kathleen (nogmaals: niet dé Kathleen, moest je het lezen).

Maar wat jij ziet, is het resultaat van jaren maskeren.

Wat jij ziet, is iemand die lacht terwijl ze eigenlijk uitgeput is.

Iemand die functioneert omdat ze geen keuze heeft.

Iemand die zoveel compenseert dat ze er zelf bij neervalt.

We zien elkaars lasten niet, omdat we te druk bezig zijn met ze te verstoppen.

Neurodiversiteit = topsport zonder rustdagen

Tourette. ADHD. En nu ook nog Fibromyalgie.

Drie voor de prijs van één, en geen enkel met gebruiksaanwijzing.

Het is leven met een brein dat niet stopt met draaien en een lichaam dat niet meer mee wil.

Dat is elke dag jongleren met gedachten, energie en emoties,

terwijl je ondertussen probeert te functioneren als volwassene, moeder, partner, collega en mens.

En ja, soms lukt dat. En soms ook niet.

Soms sta ik in de keuken met een pan in de hand en geen idee meer wat ik ging bakken.

Soms praat ik té veel, omdat stil zijn betekent dat ik moet voelen.

Soms knik ik braaf als iemand zegt dat ik “gewoon wat meer moet ontspannen”

terwijl ik vanbinnen denk: als ik wist hoe, had ik het allang gedaan, Karen.

De angst die ik niet wil doorgeven

En dan is er mijn grootste angst.

Mijn kleine ventje van vier - mijn tetterende, zingende, wiebelende zonnetje.

Hij maakt ook geluidjes, trekt gekke gezichtjes, springt in cirkels.

Iedereen zegt: “Dat is een fase” of "hij is gewoon druk"

En ik hoop oprecht dat ze gelijk hebben.

Maar diep vanbinnen voel ik het knagen: wat als hij ook Tourette heeft?

’s Nachts lig ik naar hem te kijken - ja, creepy mom style -

en hoor ik hem dezelfde geluidjes maken in zijn slaap. (dus niet met opzet of omdat hij 'gewoon druk is') En ik breek een beetje vanbinnen.

Niet omdat ik hem niet perfect vind.

Maar omdat ik weet wat anders zijn betekent in een wereld die niet mild is.

Mama beer-modus: aan

Ik weet dat ik hem niet kan beschermen tegen alles.

Maar als het nodig blijkt te zijn, zal ik het verdomme proberen.

Tegen de kinderen die hem “raar” noemen, tegen leerkrachten die hem niet begrijpen,

tegen volwassenen die oordelen zonder te weten wat het is om élke seconde van de dag tegen je eigen hoofd te vechten.

Ik heb geen diploma in psychologie, maar ik heb een doctoraat in volhouden.

En geloof me: ik zal brullen als ik moet.

Niet alleen voor hem, maar voor al die mensen met een onzichtbare strijd.

De mensen die elke dag lachen, presteren, zorgen

en daarna instorten in stilte.

Laten we eens wat zachter zijn

Niet alles wat we niet zien, is er niet.

Sommige gevechten zijn gewoon heel goed gecamoufleerd.

Dus de volgende keer dat iemand “raar”, “druk”, “afstandelijk” of “chaotisch” lijkt - of als iemand blijkt te lijden aan een 'onzichtbare aandoening'

stel jezelf even de vraag: wat als ze gewoon hun best doen?

Wat als die olifant in hun kamer al zwaar genoeg is om te dragen?

Laten we een beetje liever zijn.

Minder oordelen. Meer luisteren.

En misschien, héél misschien, ruimen we samen eindelijk wat ruimte op voor die onzichtbare olifanten.

Met tics en Talks - dank je om mee te lezen