Neurodiversiteit & Relaties

(Of hoe mijn lief een standbeeld verdient. Of op z’n minst een lintje van verdienste.)

Binnenkort zijn we een jaar samen.

Een jaar.

365 dagen. 52 weken. 12 maanden.

(En minstens 1.204 kleine discussies over wie het laatst het licht heeft laten branden, meestal gestart door me, myself and I)

En ik zeg het eerlijk: dit is een blog ten voordele van mijn lief.

Niet omdat hij dringend financiële steun nodig heeft, maar emotionele.

Want mensen… een relatie met iemand met ADHD én Tourette is niet voor watjes.

Dat is een fulltime project met geluidseffecten, plotwendingen en een vleugje chaos.

Vroeger: de vulkaanjaren

Toen ik jonger was, dacht ik dat liefde pas echt was als er vuurwerk en drama bij kwam kijken.

De adrenaline! De dopamine!

De ruzies waarbij je denkt: “nu is het gedaan” - om dan 5 minuten later te zeggen: “oké, maar we gaan toch nog frietjes halen?”

Het is die typische ADHD-hersenchemie: je zoekt spanning, prikkels, dopamine.

En dus val je - hoe zal ik het zacht zeggen - op de vulkanen van het liefdeslandschap.

De één barstte sneller uit dan de ander, maar er was altijd lawaai, rook en schade.

En als de nieuwigheid eraf was? Dan was het ciaokes miauwkes, want ik had alweer een nieuw idee, een nieuw plan, of gewoon… een nieuw niveau van verveelheid bereikt.

Nu: rust, routine & LAT

Maar deze keer?

Rust.

Geen drama (oké, een béétje - maar vooral door hem dan).

Geen explosies (tenzij ik iets laat vallen of mijn lief zijn snurkconcert start).

Maar wél… veiligheid.

We hebben een LAT-relatie - ja, dat betekent: Living Apart Together.

Hij met zijn twee pluszonen (en zijn engelengeduld - hum hum 🙃), ik met mijn drie kinderen en mijn tikjes, tics en tupperwarekast vol chaos.

En eerlijk? Ik denk dat dit de reden is dat het werkt.

We hebben allebei onze ruimte, onze manier van leven, ons ritme.

Hij moet niet kijken naar hoe ik mijn handdoeken vouw per kleurcategorie (ja, dat is OCD, geen stijlkeuze).

En ik moet niet kijken hoe hij voor mijn ogen de afwas doet met het verkeerde sponsje.

(Laten we zeggen dat dat beter is voor de relatie én voor zijn veiligheid.)

Mijn brein = geen gedeeld eigendom

Kijk, ik geef het toe: ik ben geen makkelijk mens.

Ik ben iemand met 312 tabbladen open in mijn hoofd, waarvan er 311 niet worden gebruikt, maar toch open moeten blijven.

Ik plan, ik vergeet, ik start tien dingen en eindig er twee.

En als iets niet op de juiste plek ligt (in mijn logica dan), krijg ik stress, hartkloppingen en de neiging om te herinrichten tot drie uur ’s nachts.

Samenwonen?

Nee bedankt. Daar ben ik momenteel nog niet klaar voor.

Ik krijg al stress als iemand mijn vaatdoek verplaatst.

Dus ja, ik kies bewust voor LAT.

Niet omdat ik mijn lief niet graag zie, maar net omdat ik dat wel doe.

En omdat ik weet dat mijn brein zijn eigen GPS heeft, zonder stem, maar met véél omwegen.

En toch: liefde in chaos

Maar ik geef het toe: hij is wel mijn rust.

De man die mijn storm kent, maar er niet in meegesleurd wordt. Behalve als hij zelf meespringt.

Die kan lachen met mijn tics, mijn rare geluidjes, mijn hyperfocusmomenten en mijn plotselinge “ik-ga-nu-de-woonkamer-herinrichten”-aanvallen.

Hij weet wanneer hij iets moet zeggen, en vooral: wanneer niet. (of toch meestal)

Dat laatste is pure levenskunst.

Dus ja, ADHD en Tourette in een relatie is geen makkelijke combo.

Maar het is wél eerlijk, intens, vol leven.

We praten (veel), lachen (nog meer), en soms zwijgen we gewoon (vooral als ik in hyperfocus zit).

En eerlijk?

Na een jaar samen kan ik alleen maar zeggen:

Het is misschien geen rusteloze liefde meer - maar het is echte liefde.

En dat, lieve mensen, is nog beter dan dopamine. 💛

Met tics en Talks - dank je om mee te lezen